Yaşam

Köyümüz aynı zamanda bölgenin en eski yerleşim yerlerinden biridir. Şimdiki bulunduğu yerden önce bilinen birkaç yerleşim birimine sahiptir.

Birincisi “Ören yeri” tabir edilen ve tarihi Milattan Öncesi Lidyalılar dönemine rastlayan yerdir.

İkincisi eski köy “eski mezarlık” olarak tanımlanan yerdir ki; mezarların yönünün kıbleye doğru olması itibariyle Selçuklu veya Osmanlı döneminden olması kuvvetle muhtemeldir. 

“Asar Tepesi” mevkiinde bulunan bir başka kalıntılarda burada da bir yerleşim yerinin olduğunun delilidir.

Bir önemli yerleşim yeri de “Ekmekçinin mezarı” diye bilinen yerdir. Her ne kadar burada sadece mezarlıklar olsa da yakın civarında bir yerleşim yerinin olması ihtimali mevcuttur. Ören yeri ve çevresinde bulunan mezarlıklar ve anıtlardan, çömlek ve diğer kalıntılardan burada yaşayanların medeniyet bakımından oldukça ileri bir seviyede oldukları anlaşılmaktadır.

Köyün nüfusu H. 1256/ M. 1840 yılı Karaman Temettü’at Defteri’nde köyün 129 hâne ve 279 erkek nüfustan meydana geldiği kayıtlıdır. Buna göre köyün nüfusu 645-558 arasında olduğu tahmin edilmektedir. Manyan karyesi için “Eşkici Timârı” olduğu ifadesi kullanılmıştır.

Hâne sayısı 129 olan Manyan’da; 1 bargir, 4 adet ganem, 7 inek, 2 inek tanası, 45 katır, 562 keçi, 201 keçi oğlak, 84 merkeb, 122 öküz, 16 zenbûr (arı) kovanı, 370 kuruş asiyâb hissesi, 83,5 dönüm bahçe, 246,5 dönüm bağ, 11,5 dönüm boyalık arsa, 766,5 dönüm ednâ tarla, 328,5 dönüm hâlî tarla, 438 dönüm mezrû tarla varlığı kayıtlıdır. Emlâk kıymeti 33.534,5 kuruş, hayvân kıymeti 37.835 kuruş, temettü’atı 2.040 kuruş, genel yekûn 91.409,5 kuruş, hâne başı ortalama gelir 709 kuruş ve tekâlifi 14.296 kuruştur (Başbakanlık Osmanlı Arşivi, ML. VRD. TMT. d. nu: 10443, s. 150-189).

H. 1311/ M. 1892 yılı Konya Vilâyet Sâlnâmesi’nde (İl Yıllığı) köyün nüfusu 399 olarak kayıtlıdır. H. 1314/ M. 1896 yılında ise nüfusu değişmemiş 110 hânede 399 olarak yazılmıştır.

Sapancalı Muallim Hüsnü Bey (R. 1309/ M. 1893-1958), R. 1338/ M. 1922 yılında kaleme aldığı “Karaman Ahval-i İçtimâiyye Coğrafiyye ve Tarihiyyesi” isimli kitabında; Manyan’ın hâne sayısını 83, nüfusunu ise 391 olarak kaydetmiştir.

R. 1341/ M. 1925 yılında yapılacak mebus (milletvekili) seçimi için hazırlanan nüfus esas defterine göre 452 rakamına yükselmiştir. Bu yükseliş daha sonraki yıllarda da devam etmiştir. 1945 yılı nüfus sayımına göre 527, 1955’de 554, 1965’de 602, 1970’de 633’e yükselmiştir.

Göçler

Karaman’a göç ve yurt dışına çalışmak üzere giden işçiler sebebiyle köyün nüfusu gün geçtikçe azalmıştır. 1975’de 463, 1980’de 440, 1985’te 488, 1990’da 406 ve 2000’de 381 olarak sayılmıştır.

Köyün nüfusu Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) tarafından 2007 yılında geçilen Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi’ne (ADNKS) göre 365 olarak ilân edilmiştir.

2008’de 340, 2009’da 340, 2010’da 348, 2011’de 351, 2012’de 325, 2013’de 313, 2014’de 300 ve 2015’de 275 olarak tespit edilmiştir.

Kapalı bir toplum yapısına sahip olan köyde, dışardan kız alıp vermek çok nadir karşılaşılan olaylardandır. Köye dışardan gelip yerleşenler genellikle çevre köylerdendir (Başkışla ve Bozkandak). Bunun haricinde Ermenek’ten (Demirciler Sülalesi), Muğla’dan (Muğlalı) ve Tavşanlı’dan (Ali TEK’in anne tarafı) yerleşenlerde olmuştur.

Köyden göç 1950’li yıllarda başlamıştır. Bilinen ilk göç “Abunuzgoca” olarak bilinen Mustafa EREN’in Karaman’a göçüyle başlamış, 1957 yılında ise toplu bir göç olmuştur. Bugün Karaman’daki köylülerin sayısı 175 haneye ulaşmıştır.

1963 yılında köyden ilk kez Mustafa ERGÜL, Abdullah AVCI ve Halit YILDIZ gurbetin (Almanya) yolunu tutmuştur (Mustafa ERGÜL ve Abdullah AVCI daha sonraki yıllarda geri dönüş yapmıştır). Bugün Belçika’da 40, Almanya’da 55, Fransa’da 10 ve Hollanda’da 65 olmak üzere toplam 170 hâne Avrupa’da ikâmet etmektedir. Köylüler, Konya, İzmir, Ankara ve İstanbul gibi çeşitli yerlere dağılmıştır.

206 seçmeni olan Damlapınar Köyü’nde 1 Kasım 2015 günü yapılan 26. Dönem Milletvekili Genel Seçimleri’nde 195 seçmen 1347 numaralı sandıkta oy kullanmıştır. 193 oy geçerli sayılırken, 2 oy geçersiz sayılmıştır. Damlapınarlılar, 178 oyla en fazla AK Parti’yi tercih etmişlerdir. MHP 6 oy ve CHP 1 oy almıştır. HDP’ye ise 1 oy çıkmıştır.

Damlapınar Köyü Muhtarı Rahim İSLAM’dır (irtibat numarası: 0 538 324 43 88).

Köyün önceki muhtarları; Hakkı ŞEN (2009-2014), Mehmet KAYAALP (1999-2009), Mustafa TOPÇU (1994-1999), Abdurrahim YILDIZ (1989-1994), H. Hüseyin KAYAALP (1986-1989), İsmail ÖZEL (1980-1986), Kutsi TAŞ (1977-1980), Mehmet MERT (1975-1977), Abdullah YILDIZ (1974), Mustafa ÇELİK (1971-1974) ve Kadir KÜÇÜKKAYA’dır (1968-1970).

Köyün ana geçim kaynağı bağcılıktır. Bunun yanı sıra; buğday, arpa, nohut, soğan, ayçiçeği, elma, domates, fasulye, kavak, patates, nar, biber, kiraz, hıyar, ceviz, mısır, armut, acur, patlıcan, kavun ve kabak’tır. Köy çok verimli topraklara sahiptir. Özellikle Dere ve Zeyil’de mikroklima olması münasebetiyle erken mahsul elde etmek mümkündür. İl Özel İdaresi katkısıyla köydeki Atlantik sakızı ve menengiç ağaçları Çukur Köyü’nden alınan Antepfıstığı kalemleri ile aşılanmıştır. Köy üzüm pekmezi ve soğanı ile meşhurdur.

Köyde bine yakın küçükbaş, 30’a yakın büyükbaş hayvan varlığı bulunmaktadır.

Köyün mevkileri; Akyokuş, Alacahavt, Andızlıburun, Araburun, Aşağıbahçe, Avlum, Ayıpdeğirmeni, Bedelbeleni, Belen, Bozburun, Bozharman, Böğürtlenci, Çamlıca, Daldadurmaz, Damlacı, Damlacık, Deliktaş, Derebağı, Destibeleni, Eşekkertiği, Gaffaryeri, Gevdeli, Göcerderesi, Göğin, Gökkuyu, Gövdeli, Göverbükü, Güney, Hamurkesen, Horamsa, Hüseyinpınarı, İboğlu, Kandak, Karaboğaz, Kelmera, Kervan, Kışlaalanı, Kızılburun, Kızılyer, Konyasarıncı, Köyiçi, Köyönü, Köyyanı, Kurtağıl, Kurucagüney, Kuzan, Kuzyaka, Ortalık, Örenarası, Pamukdere, Pınarönü, Sahilmera, Salavat, Sepekarkı, Sepetarkı, Sızlıkpınarı, Sinciöreni, Sokakağzı, Suçatı, Tahtalı, Taşbaşı, Taşharman, Terzibağı, Tokucaktaş, Topraklık, Topraktepe, Yenimer’a, Yeniyer ve Yukarıbahçe’dir.

Köy nüfusuna kayıtlı ailelerin soyadları; Acar, Ada, Akcan, Akdemir, Akgül, Akkeçi, Akkoç, Akpınar, Akseki, Aksoy, Aladağ, Altun, Arıcı, Arılan, Arısoy, Arkun, Arslan, Ateş, Atmaca, Avcı, Aydın, Aydoğdu, Ayten, Babacan, Balcı, Başdere, Başdereli, Bayram, Benyerar, Bircan, Boyacı, Bozağaç, Büyüktaş, Büyükayten, Büyükdemir, Büyükdemirci, Büyükkaya, Büyüktaş, Büyükyarma, Canevi, Coşar, Çakılcı, Çay, Çelik, Çetin, Çilek, Çoban, Çoğal, Çolak, Çömlek, Çukur, Çürük, Daldal, Demir, Demirci, Demirel, Deniz, Dereli, Dilek, Diler, Doğan, Dölek, Durmaz, Dursun, Ege, Erdem, Erden, Erdoğan, Eren, Ergül, Eroğlu, Evcil, Fidan, Gedik, Gencel, Gülcan, Güngör, Harman, Kabaağaç, Kara, Karaçadır, Karaköse, Karaman, Karapınar, Karataş, Kaya, Kayaalp, Kayadibi, Kayalık, Kayapınar, Kayar, Kesgin, Koca, Kocataş, Koçak, Konur, Korkmaz, Kömür, Köseoğlu, Küçükdemir, Küçükdemirci, Küçükkaya, Küçükyaman, Küçükyarma, Küçükyılmaz, Mert, Metiner, Oflaz, Orta, Özel, Özen, Özer, Özkartal, Özmen, Öztürk, Palabıyık, Pınarbaşı, Sağlam, Sarı, Selek, Semiz, Soylu, Şahin, Şen, Şimşek, Tek, Tekin, Tekinalp, Tepe, Tolakçı, Topçu, Toprakçı, Topuz, Töngül, Türedi, Tütüncü, Tüzen, Uçak, Uğur, Uluer, Usta, Uyar, Uysal, Yalçıner, Yaren, Yaşar, Yavuz, Yıldırım, Yıldız, Yılmaz, Yiğit ve Yuvak’tır.

Köyde ilkokul 1950’li yıllarda açılmış olup, köyün eğitim seviyesi oldukça yüksektir.

Köyün içme suyu şebekesi vardır . Köye ayrıca ulaşımı sağlayan yol asfalt olup, köy içi yolları 2011 yılı Ağustos ayı itibariyle parke taşı ile kaplanmıştır.